Οι κλόουν κατέχουν σημαντική θέση στους εφιάλτες και στον ανθρώπινο φόβο. Μερικοί μας κάνουν να γελάμε, μερικοί να κλαίμε και άλλοι πάλι να ανατριχιάζουμε από τον φόβο. Ακόμη και η εμφάνισή τους σε ταινίες στην τηλεόραση, δείχνει μια εικόνα χαρούμενη αλλά και τρομακτική παράλληλα. Έχουν γυριστεί πολλές ταινίες, ιδιαίτερα ταινίες τρόμου με κλόουν αλλά και το τηλεοπτικό σόου "Freakshow", όπου εμφανίζεται ένας ντροπιασμένος κλόουν που χρησιμοποιεί ολοένα και περισσότερες μεθόδους για να παρουσιαστεί ως διασκεδαστής των παιδιών. Αυτός είναι ένας χαρακτήρας στο "Freakshow" που υποδύεται ο John Carroll Lynch. Φοράει μία αυτοσχέδια μάσκα που είναι υπερβολικά τρομακτική.
Αποδεικνύεται ότι υπάρχει απάντηση με βάση την παραπάνω ιστορία, στο γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τους κλόουν.
Η ιστορία των κλόουν ξεκίνησε από την αρχαία Αίγυπτο, αλλά τελικά εξελίχθηκε σε μια μορφή διασκέδασης και γέλιου, ενώ συνδέεται άμεσα και με τον Μεσαίωνα. Αυτές οι μορφές κατέληξαν τελικά με την πάροδο του χρόνου να είναι αστείες και να κάνουν οτιδήποτε χρειαστεί για να κάνουν τους ανθρώπους να γελούν.
Ωστόσο, το ζωγραφισμένο πρόσωπο του σύγχρονου κλόουν δεν απαντάται πουθενά στο παρελθόν μέχρι και το 1800, όταν ο Joseph Grimaldi, ένας κλόουν στο Λονδίνο, με το λευκό ζωγραφισμένο του πρόσωπο και τα κόκκινα μάγουλά του, φόρεσε παράξενα και πολύχρωμα κοστούμια.
Όμως, ακόμα και τότε, οι κλόουν ήταν οι φιγούρες αυτές που ψυχαγωγούσαν τους ενήλικες, ενώ οι φιγούρες τους ήταν συχνά παράξενες και μη φιλικές έως και τρομακτικές προς τα παιδιά. Παρά το γεγονός ότι η ζωή του Grimaldi ως κλόουν ήταν πολύ διασκεδαστική, η κανονική του ζωή ήταν κάθε άλλο παρά αστεία.
Ο "Grimaldi είχε μια φοβερή ζωή εκτός θεάτρου", σύμφωνα με την συγγραφέα Linda Rodriguez McRobbie. "Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και ένας τύραννος για τα παιδικά του χρόνια και η σύζυγός του πέθανε στη γέννα. Ο γιος επίσης πέθανε από αλκοολισμό στα 31 του χρόνια. Ο ίδιος πέθανε αδέκαρος και επίσης αλκοολικός", σύμφωνα με τα όσα έχει αναφέρει η γνωστή συγγραφέας.
Εν τω μεταξύ, στη Γαλλία, ο Jean-Gaspard Deburau έγινε διάσημος για τη δημιουργία ενός κλόουν που ονομαζόταν "Pierrot (Πιερότος)", με λευκό βαμμένο πρόσωπο, με μαύρα φρύδια και κόκκινα χείλη. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος μίμος δεν έγινε γνωστός για τον ρόλο του αυτό. Όταν ένα αγόρι τον χλεύασε κατά τη διάρκεια της παράστασής του, εκείνος έφτασε σε σημείο να το σκοτώσει με ένα μπαστούνι! Παρά το γεγονός ότι ήταν τελικά απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες για αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, η εικόνα στο μυαλό των ανθρώπων έμεινα ως "ο δολοφόνος κλόουν".
Ίσως η ζωή του Deburau ενέπνευσε μια δημοφιλή ιταλική όπερα που ονομάζεται Παλιάτσοι (η λέξη για τους κλόουν στα ιταλικά) στα τέλη του 1800. Σε αυτή την ιστορία, ένας κλόουν δολοφονεί τη σύζυγό του. Αυτό είναι ίσως το πρώτο παράδειγμα του κλόουν δολοφόνου στην ιστορία της ψυχαγωγίας.
Το 1800, ο κλόουν έγινε δημοφιλής στο τσίρκο, αλλά ακόμη και τότε, ενέπνεε τον τρόμο στις καρδιές των θεατών. Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας Edmond de Congourt περιέγραψε κάποτε τους κλόουν ως "μία ομάδα φρενοβλαβών".
Τελικά, όμως, ο κλόουν έγινε γνωστός για την ψυχαγωγία των παιδιών. Πολλές εκδόσεις παιδικών βιβλίων που ξεφύτρωσαν από πολλές εταιρίες στην Αμερική και όχι μόνο, είχαν θετικό αποτέλεσμα στα κέρδη τους, αφού τα παιδιά αγκάλιασαν αυτούς τους χαρακτήρες και τους αγάπησαν, ενώ η ανάμνηση του "δολοφόνου κλόουν" έχει σχεδόν ξεθωριάσει. Υπάρχουν βέβαια κάποιες ταινίες θρίλερ που κρατούν ζωντανές αυτές τις αναμνήσεις όπως για παράδειγμα το "Clownhouse του (1989)".
Ωστόσο, όπως με πολλά άλλα πράγματα, ένα μόνο τρομακτικό γεγονός από μια ομάδα καλλιτεχνών είναι αρκετό για να χαλάσει το υπόλοιπο σύνολο. Στη δεκαετία του 1970, ένας κλόουν που ονομάζεται Pogo, αλλιώς γνωστός ως John Wayne Gacy, κρίθηκε ένοχος για τη σεξουαλική κακοποίηση και δολοφονία 35 έφηβων αγοριών και νεαρών αντρών. Δολοφονούσε τα θύματά του με στραγγαλισμό.
Τελικά, γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τους κλόουν;
Είναι αυτές οι εικόνες της κατάθλιψης, των αλκοολικών και δολοφόνων κλόουν, που έμειναν στη συνείδηση του κόσμου. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τόσες πολλές ταινίες τρόμου και τηλεοπτικές σειρές ήταν αφιερωμένες στον κλόουν που τρομοκρατεί τον κόσμο με τις αστείες και συνάμα τρομακτικές του φιγούρες. Πολλά ξένα βιβλία, όπως του Stephen King, έκαναν αυτή την φοβία, μόδα και εξακολουθούν μαζί με άλλες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές ταινίες αλλά και σειρές, να ξαναζωντανεύουν τους εφιάλτες κάθε ανθρώπου.
Έτσι, φαίνεται ότι μερικά άσχημα συμβάντα του παρελθόντος επηρέασαν τη συλλογική σκέψη του κόσμου σχετικά με τους κλόουν και είναι αυτές οι τρομακτικές φιγούρες τελικά που μένουν στη σκέψη μας περισσότερο, από αυτές που μας κάνουν να γελάμε.
